Rozdział 3

Uczniowie Ravenclaw’u wstawali z łóżek o wiele wcześniej niż uczniowie pozostałych domów. Po otworzeniu oczy i załatwieniu wszelkich najpilniejszych spraw w łazience, zabierali się za czytanie książek i rozmawianie ze znajomymi. Były jednak dni, w których nie zamierzali ruszać się z łóżek wcześniej niż na pół godziny przed rozpoczęciem lekcji. Najczęściej działo się tak w trakcie pierwszego dnia roku szkolnego, ewentualnie po jakiejś ważnej uroczystości. Wówczas Pokój Wspólny, główny ośrodek życia Krukonów, świecił pustkami. Wszystko wracało do normy po upływie pewnego nieustalonego czasu. O ile z początku ciężko było mi przyzwyczaić się do ustalonego trybu dnia, o tyle po jakimś czasie zacząłem budzić się i zasypiać w podobnych godzinach. Jedynie koledzy z Dormitorium nie potrafili się do tego przystosować. Często zastanawiałem się nad ich przydziałem – jakim cudem Tiara Przydziału wrzuciła ich do Domu Orła?

Byłem gotowy na czterdzieści minut przed rozpoczęciem zajęć. Postanowiłem zajrzeć do Edoriusa i zwyczajnie go obudzić. W tym celu użyłem leżącej na moim miejscu poduszki – uderzyłem nią mocno w jego głowę. Edorius zerwał się na równe nogi z głośnym, urywanym krzykiem. Pozostali wstali, przetarli oczy i zajęli się swoimi sprawami.

— Wstawaj. Nie zostało nam dużo czasu — poinformowałem.

— Musiałeś krzyczeć? — burknął Nott.

Przez dwa lata nauki w Hogwarcie nauczyłem się naprawdę wielu rzeczy, między innymi warzenia eliksirów i używania skomplikowanych zaklęć. Posiadłem także trudną do opanowania umiejętność budzenia kolegi ze snu. Nie mogłem używać łagodnego tonu, musiałem podejmować drastyczne kroki.

— Tak. Nic innego na ciebie nie działa… Pospiesz się — i wyszedłem.

Kiedy wróciłem do Pokoju Wspólnego, znajdowało się w nim odrobinę więcej osób. Większość wchodziła i wychodziła z łazienki, inni rozmawiali ze znajomymi i czytali książki. Kilka osób zebrało się wokół tablicy ogłoszeń, do której wcześniej nie miałem okazji podejść. Postanowiłem więc pójść w ich ślady i zaznajomić się z dzisiejszym planem lekcji. Okazało się, że pierwszą lekcję mieliśmy w sali Obrony przed Czarną Magią z nowym nauczycielem. Grupę towarzyszącą mieli stanowić Puchoni… świetnie, kolejne głupkowate uśmieszki i wesołe, piskliwe głosiki.

Zwróciłem także uwagę na notatkę dotyczącą naboru do drużyny Quidditcha. Miał odbyć się w najbliższą niedzielę o godzinie osiemnastej... Przez głowę przeszła mi myśl o pozbyciu się informacji, by nie zobaczył jej Nott. Po chwili jednak zdałem sobie sprawę, że ktoś w końcu by mu o tym powiedział - jeśli nie, Coleman na pewno wywiesiła takie rzeczy w innych miejscach. No cóż, musiałem przygotować się na zbłaźnienie na oczach całego Ravenclaw’u. W końcu jakie miałem szanse z starszymi, bardziej wykwalifikowanymi graczami?

Z Pokoju Wspólnego wyszliśmy na dwadzieścia minut przed rozpoczęciem lekcji. Hogwart posiadał ponad sto czterdzieści szerokich schodów, mogących pomieścić naprawdę dużą liczbę osób. Każdy, kto używał ich chociaż raz, wiedział, że należało uważać na ich magiczne sztuczki – zanikające schodki, zmiany trasy i wrzeszczące wszędzie portrety. Na szczęście jeszcze nigdy nic komu się nie stało. No, poza drobnymi złamaniami i uderzeniami w genitalia.

Przez dłuższą chwilę nie odzywaliśmy się ani słowem. Słyszałem tylko głośne śmiechy uczniów z najróżniejszych domów, w większości tych z trzeciej klasy. W końcu musieli wybrać identyczną drogę.

W pewnym momencie Edorius zabrał głos.

— Jaką mamy teraz lekcje?

— Obronę przed czarną magią — odpowiedziałem natychmiast.

— Z tym nowym nauczycielem? Pewnie będzie nas faworyzował — stwierdził pewnie.

Stwierdzenie chłopaka wydało mi się bardzo głupie. Dlaczego miałby nas faworyzować? Bo siedział z nami przy jednym stole? Warto podkreślić, że było tam wiele więcej osób, m.in. Blair Rosier czy jego ukochana Bairre Avery.

— Skoro tak… — moja wypowiedź została przerwana przez schody, które postanowiły zatrzymać się w połowie drogi. — Znowu?! Jeszcze trochę i się spóźnimy…

— Co z tego? Przecież nie wstawi nam spóźnienia — na twarzy Edoriusa pojawił się chytry uśmiech.

                Przewróciłem oczyma i poczekałem aż wrócą na swoje miejsce. Nastąpiło to jakieś kilkanaście minut później; stojący przed nami uczniowie zachwiali się niebezpiecznie, a ja przepchnąłem się przez nich i wyskoczyłem przed portret Flawiusza Wróżbity III, jasnowidza ubranego w szkarłatne szaty.

                — Tajemnice losu — rzuciłem. Hasło zdobyłem na początku drugiego roku na lekcji Transmutacji; zamieniłem cztery świece w puchary na wodę jako pierwsza osoba z całej klasy. Nauczyciel postanowił nagrodzić mnie takim przydatnym hasłem… Szczerze mówiąc to często się przydawał.

                Kiedy wyszedłem na długi, ozdobiony różnymi obrazami korytarz, zdałem sobie sprawę, że Edoriusa ze mną wcale nie było. Pokręciłem z niedowierzaniem głową i kontynuowałem wędrówkę przed siebie. Prawdopodobnie nie zdążył wejść do środka i został poza portretem, wściekły i zdezorientowany jednocześnie. Wciąż zapominał haseł, o których ciągle mu przypominałem.

                W końcu dotarłem do Lochów. Kręciło się tam mnóstwo uczniów z zielonymi krawatami przyłączonymi do czarnych szat. Nic w tym dziwnego, Ślizgoni mieli swój Pokój Wspólny na wybranym przez nauczyciela piętrze. W zeszłym roku zajęcia Obrony przed czarną magią odbywały się na szóstym…

                Przez długi czas czekałem tam sam. Dopiero jakieś pięć minut przed rozpoczęciem lekcji na miejscu pojawiło się kilka osób, w tym niski i – jak przypuszczałem – wkurzony Edorius. Kiedy podszedł bliżej, spiorunował mnie wzrokiem.

                — Znowu na mnie nie poczekałeś — burknął. — Musiałem iść w towarzystwie tej pustej szlamy. Następnym razem nie zostawiaj mnie na lodzie.

                Kiedy otwierałem usta z zamiarem udzielenia odpowiedzi, wspomniana Eleanor mnie uprzedziła.

                — Och, Nott, nie zamieniliśmy nawet słowa. Jestem aż tak nieznośna, że nie możesz oddychać w moim towarzystwie? Zabawne — roześmiała się.

                — Lepiej wracaj do swoich mugolskich rodziców. To nie miejsce dla ciebie — warknął chłopak.

                Zawsze zastanawiałem się w czym przeszkadzali czystokrwistym mugolaki. W końcu zostali obdarzeni magicznymi zdolnościami; radzili sobie z rzucaniem zaklęć, często lepiej od pozostałych. Dlaczego więc nie potrafili pogodzić się z takim podziałem?

                — Dostałam list, więc… chyba jednak jest — właśnie w tamtym momencie drzwi Sali otworzyły się z hukiem. Stanął w nich wysoki i barczysty mężczyzna, zdecydowanie mocno umięśniony. Stojące obok Puchonki zaczęły do siebie szeptać i chichotać, Eleanor uśmiechnęła się szeroko, a ja… Ja po prostu wszedłem do środka. Pozostali poszli w moje ślady – zaczęli zajmować coraz to lepsze miejsca do ściągania. Jedynie te trzy rozchichotane wychowanki Hufflepuff’u postanowiły usiąść w pierwszych ławkach.

                Sala była długa i szeroka. Oprócz kilkunastu dwuosobowych ławek stojących przed wielkim podestem dla nauczyciela, w środku znajdowała się jeszcze niewielka tablica, drewniane biurko, drzwi i – o ile dobrze policzyłem – dziesięć drewnianych manekinów w kształcie ludzi bez nóg. Ów podest mógł pomieścić naprawdę wiele osób, chudszych i grubszych, wyższych i niższych. Prawdopodobnie to na nim miały odbywać się lekcje praktyczne.

                Zanim zdążyłem się w całej sytuacji zorientować, uczniowie zajęli już najlepsze miejsca do ściągania. Jedynie cztery rozchichotane Puchonki usiadły na dwóch pierwszych ławkach… Ludzie pozostawili mi jedynie drugą od prawej strony; zająłem ją cicho, wyciągnąłem podręcznik i oparłem się o dłoń. Edoriusa ze mną nie było – siedział w ostatniej ławce z Karusem, czarodziejem czystej krwi, z którym dzieliliśmy dormitorium. Zostawił mnie samego! Czy to miała być jakaś forma zemsty? Cóż, nie przyszło mi się długo nad tym zastanawiać – mężczyzna zabrał głos.

                — Nazywam się Christopher Mayers. Dyrektor Dumbledore postanowił przyznać mi posadę nauczyciela obrony przed czarną magią — powiedział surowym tonem. — Na lekcjach będziemy skupiać się na praktyce. Owszem, pojawi się jakaś teoria, ale generalnie będzie jej niewiele… — mruknął. — Lekcje chciałbym zacząć od diagnozy. Poświęcimy na nią cały tydzień… sami rozumiecie, proste zaklęcia typu Rictusempra czy Drętwota. Na pewno przerabialiście to w zeszłym roku.

                Zaraz po wypowiedzeniu ostatniego słowa, do moich uszu dotarł znajomy głos Eleanor, to jest „szlamy”.

                — Jaki jest pana stosunek do prac dodatkowych? Będą jakieś?

                No tak. Musiała wtrącić swoje trzy grosze dotyczące nauki! Gdyby nie była taka zarozumiała, mógłbym ją polubić.

                — Nie. Nie zamierzam marnować swojego czasu na sprawdzanie głupich ciekawostek z biblioteki — urwał srogo. — Jeszcze jakieś pytanie? — nikt nie odważył się podnieść ręki. — No, to zacznijmy diagnozę. Hayley Abner, podejdź — niska, ciemnowłosa Puchonka wstała z miejsca i weszła na podest. — Spróbuj uderzyć drętwotą w jeden z manekinów. To nie może być trudne — w jednej chwili jego ton zmienił się na łagodniejszy.

                Dziewczyna wyciągnęła różdżkę zza pazuchy i uniosła ją na wysokość piersi manekina. Chwilę później z magicznego przedmiotu wyleciał blado-pomarańczowy promień, który ledwo przeciwnika musnął. Mężczyzna wyglądał na zdezorientowanego, jednak chwilę później uśmiechnął się łagodnie i uścisnął jej dłoń.

                — Powyżej oczekiwań. Zapraszam… — dalej już nie słuchałem. Czekałem spokojnie na swoją kolej, obserwowałem poczynania kolegów i koleżanek, uczyłem się kilku nowych sztuczek. Nikomu nie poszło tak dobrze jak Eleanor, która sprawiła, ze manekin się przewrócił.

                — Okropny, Aquarae. Okropny — warknął nauczyciel. Przez salę przetoczył się pomruk olbrzymiego zdziwienia. Hayley Abner poradziła sobie dużo gorzej… jak to w ogóle się stało? Sama mugolaczka próbowała się wykłócać, jednak nauczyciel sprawnie ją uciszył.

                Wezwali Edoriusa, wezwali Karusa… wszystko szło sprawnie i szybko. Nareszcie nadeszła długo wyczekiwana chwila.

                — Waymare, Robin — przez chwilę w mojej głowie pojawiła się wizja pierwszego przydziału. Podobnie jak i podczas Ceremonii Przydziału, wstałem, przełknąłem głośno ślinę i powędrowałem na podest. Następnie – już nie tak samo jak wówczas – wyciągnąłem różdżkę i wycelowałem nią w jedną z drewnianych sylwetek.

                Zakręciłem nią i wypowiedziałem formułkę zaklęcia:

                — Drętwota!

                Strumień wyrazistego, pomarańczowego światła uderzył z impetem w stojącego przeciwnika. Podobnie jak i w przypadku Aquarae, przedmiot upadł głucho na ziemię. Ogarnęło mnie uczucie nieopisanej ulgi. Chyba zasłużyłem na dobrą ocenę.

                — Okropny — wymruczał mężczyzna. Rozszerzyłem oczy do granic możliwości, rozwarłem lekko usta i wpatrywałem się w niego tępym wzrokiem. Nie mogłem uwierzyć w to co właśnie się wydarzyło. Otrzymałem trzecią najgorszą ocenę za jeden z najlepszych pokazów? Jakim prawem? Klasa chyba również w to nie dowierzała, bo z ich ust wydobył się kolejny pomruk zdziwienia. — Wracaj na miejsce.

                Wróciłem. Usiadłem i nie spuszczałem już z niego wzroku. Po prostu… jak to było możliwe? Moja pierwsza ocena w nowym roku miała być taka słaba? Co za wstyd! W zeszłym roku miałem Powyżej Oczekiwań! Co z tego, że nauczyciel wystawił taki stopień ponad połowie klasy? A może po prostu byłem tak słaby z zaklęć? Cholera.

                — Dobrze. Na dzisiaj koniec — poinformował wreszcie nauczyciel. Jednym ruchem różdżki sprawił, że wszystkie manekiny uległy nagłej naprawie. Czyżby potrafił używać magii niewerbalnej? To bardzo trudna do opanowania sztuka. — Generalnie poszło wam bardzo dobrze. Tylko dwie negatywne oceny — w tamtym momencie spojrzał na Eleanor, a potem na mnie. Miałem ochotę go zwyczajnie zwyzywać, powiedzieć wszystko prosto w twarz. Edorius został nagrodzony Wybitnym! Ogarnęła mnie dziwna zazdrość. — Możecie już iść… Aquarae, Waymare, wy zostańcie — reszta klasy zerwała się z miejsc. Edorius pojawił się na chwilę obok mnie, posłał mi smutne spojrzenie, po czym po prostu opuścił pomieszczenie.

                — Poczekam za drzwiami — powiedział niepewnie.

                W środku została tylko nasza trójka. Mężczyzna wciąż wydawał niewerbalne polecenia, sprzątał i przestawiał przedmioty za pomocą magii. Pozostawione na ławkach podręczniki, prawdopodobnie zostawione przez usatysfakcjonowanych ocenami uczniów, położył na biurku.

                — Wypadliście najgorzej — powiedział w końcu. Moja twarz musiała przybrać koloru dojrzałego buraka, bo Aquarae skarciła mnie spojrzeniem. Nie chciała, żebym miał kłopoty? Co ją to w ogóle interesowało? — Chcę zgody waszych rodziców na uczęszczanie na konsultacje przedmiotowe — wtedy całym moim ciałem wstrząsnęły chwilowe drgawki. Ojciec nie mógł dowiedzieć się o takim stopniu! — Nie martw się, Waymare, porozmawiam z nim osobiście. Nie fatyguj się na podrabianie podpisu — wymruczał.

                — Ale… To tylko jedna ocena! Poza tym na jakiej podstawie zostaliśmy nią „nagrodzeni”? — spytała oburzona Aquarae. — Przecież byliśmy najlepsi. Zasłużyliśmy…

                — Nikt nie lubi zarozumialców, Aquarae — przerwał. Sprawił, że cicho zachichotałem. Nareszcie ktoś jej to powiedział! — Pierwsze konsultacje odbędą się w niedzielę o godzinie ósmej wieczorem. Do widzenia — i wyprosił nas z Sali. Wkurzona blondynka trzasnęła drzwiami na odchodne i ruszyła w kierunku portretu prowadzącego do Wielkiej Sali.

                Kryjący się za drzwiami Nott natychmiast o wszystko mnie wypytał. Opowiedziałem mu wszystko ze szczegółami, dodając także informacje o tym, że nazwał nas idiotami i czarodziejami z mniejszą mocą magiczną niż charłak. Poza tym w jednej chwili minęła mi cała wściekłość jaką żywiłem do Edoriusa. To nie jego wina, że otrzymał lepszą ocenę ode mnie… Po prostu ogarnęła mnie przerażająca zazdrość.

                — Co teraz mamy? — spytał, gdy byliśmy już na ruchomych schodach.

                — Chyba Zielarstwo. Nie wiem, mam to gdzieś — odparłem. Wystarczył mi jeden dzień, by zrazić się do całego Hogwartu. Dlaczego rodzina nie mogła wysłać mnie do Beauxbatons? Tam nauczyliby mnie wielu przydatniejszych rzeczy.

                Opuściliśmy zamek, przeszliśmy między grządkami z warzywami i skierowaliśmy się do cieplarni, w której hodowano najróżniejsze rośliny magiczne, m.in. wrzeszczące mandragory, o których uczyliśmy się w drugiej klasie. Jedna z Gryfonek zemdlała z powodu przenikającego krzyku – nawet nauszniki nie pomogły zapobiec tragedii. Na szczęście wyszła z Skrzydła Szpitalnego po niecałych dwóch tygodniach. Pani Watson, najlepsza pielęgniarka pod słońcem, potrafiła pomóc każdej osobie!

                Lekcja z profesor Sprout, niską i nieco otyłą czarownicą upłynęła szybko. Puchoni zdobyli dziesięć punktów dla swojego domu, Krukoni zaś trzydzieści z czego dwadzieścia dzięki Eleanor. Dziewczyna odbiła się od dna i pozyskała najlepszą ocenę dzisiejszego dnia – Wybitny.

                Po lekcji wróciliśmy do Hogwartu, żeby spożyć posiłek. Ja zadowoliłem się kawałkiem ciasta wiśniowego, Edorius zaś napakował sobie mnóstwo steków i jajecznicy. Mimo dużego apetytu, nigdy zbytnio nie przytył.

                Po skończonym jedzeniu, poszliśmy po podręczniki do Zaklęć i Transmutacji. Na tych lekcjach nie wydarzyło się nic spektakularnego, no może oprócz tego, że szczur jednego z chłopców zamienił się w doniczkę. Po zadaniu wypracowania na temat konsekwencji użycia transmutacji(czy nie mieliśmy tego w pierwszej klasie?), mogliśmy powrócić do dormitoriów.

                — Co sądzisz o zniknięciu tej całej Moiry z Hufflepuff’u? Bo na moje oko była po prostu głupia — zapytał Edorius, gdy siedzieliśmy już w Pokoju Wspólnym, zmęczeni i otoczeni gromadą głośnych ludzi.

                — Nie wiem. Może ktoś ją porwał? Masz rację, nie wyglądała na zbyt bystrą — wzruszyłem ramionami. Wydawało mi się, że wszyscy w szkole całkowicie zapomnieli o swojej puchońskiej koleżance. Mijali ją na korytarzach, obgadywali skandale dotyczące jej życia miłosnego… Ale Moira została zwyczajnie zapomniana.

                — Czuję, że niedługo się o wszystkim dowiemy.

                I miałem rację. Jakiś czas później do Pokoju Wspólnego wpadła Deirdre Travers, dziewczyna mojego brata. Wyglądała na zdenerwowaną i podekscytowaną jednocześnie.

                — Dumbledore kazał wszystkim przyjść do Wielkiej Sali. To dotyczy Moiry Hall!

                W Pokoju Wspólnym zawrzało. Wszyscy zerwali się na równe nogi, zaczęli biegać po pomieszczeniu i powiadamiać o wszystkim swoich nieobecnych kolegów. Prefekci zebrali się, by odszukać wszystkich, którzy znajdowali się poza wspomnianym Pokojem. Jeden z chłopięcych prefektów, chyba Avitus, zajął się odprowadzeniem pierwszorocznych.

                Schody nie robiły już głupich sztuczek. Sprawa była poważna i chyba każda osoba czy rzecz znajdująca się w Hogwarcie świetnie zdawała sobie z tego sprawę. Dotarliśmy do Wielkiej Sali, zajęliśmy odpowiednie miejsca i poczekaliśmy na przyjście pozostałych. Kiedy wreszcie weszli do środka, dyrektor podszedł do podestu. Miał około osiemdziesięciu lat, wyglądał bardzo staro; długa, siwa broda sięgała już okolic pasa, małe okulary zatrzymywały się na nosie, a szara tiara połyskiwała w świetle świec.

                — Witajcie. Zapewne wszyscy jesteśmy zaskoczeni tym nagłym zebraniem — powiedział tym swoim tubalnym głosem. — Sprawa jest naprawdę ważna. Nie chciałem, żebyście dowiedzieli się o tym z nędznego Proroka Codziennego czy też innej magicznej gazety. Zapewne wszyscy domyślacie się o czym, o KIM będziemy dzisiaj mówić — zatrzymał się na chwilę. Spojrzałem na siedzące za jego plecami grono pedagogiczne; profesor Sprout wycierała oczy chusteczką, nowy nauczyciel obrony przed czarną magią wpatrywał się w nas z kamienną twarzą, a  Horacy Slughorn zajadał się czekoladowymi żabami.

                Minęła chwila zanim Dumbledore ponownie zabrał głos.

                — Dzisiaj znaleziono ciało Moiry Hall — w tym samym momencie całą salą wstrząsnęło. Ludzie zaczęli rozmawiać, krzyczeć, nauczyciele dziwnie posmutnieli, profesor Sprout zaniosła się płaczem. Ja wymieniłem z Edoriusem spojrzenia przepełnione trwogą. A Dumbledore? Dał nam chwilę na omówienie wszystkiego. Odezwał się ponownie, gdy nastała cisza. — Leżało na cmentarzu w Dolinie Godryka. Wasza koleżanka, ta świetna dziewczyna z talentem do pojedynków, ambitna pani prefekt i wspaniała córka aurorów… tyle dla nas znaczyła. To bardzo niesprawiedliwe, że K T O Ś odebrał jej życie. Tak, Moira Hall została zamordowana — kolejny szum, tym razem większy i bardziej… klimatyczny. — Pamiętajcie, że szkoła… — dalej już nie słuchałem. Dyrektor mówił o wspieraniu, o bezpiecznym Hogwarcie, o tym, żebyśmy trzymali się razem. Kto dopuściłby się zbrodni na niewinnej NASTOLATCE? To była NASTOLATKA.

                Powrót do Pokojów Wspólnych odbył się w ciszy. Ludzie załatwili najpotrzebniejsze sprawy w łazience i położyli się spać. Nie wiedzieć czemu, śmierć Moiry w jakimś stopniu mnie wzruszyła.

------
Hej!

Nareszcie napisałem ten rozdział. Usunąłem dwa tysiące słów jakieś trzy razy, zaczynałem od nowa pięć razy... Ten projekt też miał trafić do komputerowego kosza. Ale jest! Szczerze mówiąc to nie miałem żadnego pomysłu na ten rozdział. Akcja rozkręci się w czwartym/piątym - muszę was trochę jeszcze z tym wszystkim zaznajomić. W końcu życie codzienne bohaterów też jest ważne! :)

Mam też do was kilka spraw/pytań.
1) Czy taka czcionka Wam odpowiada? Nie zlewa się za bardzo ze sobą, nie męczy oczu?
2) Zrobiłem zwiastun opowiadania. Ogólnie się na tym całym montowaniu nie znam, więc proszę o wyrozumiałość. Co o nim sądzicie?

3) Powiadamiajcie mnie o nowych rozdziałach w zakładce "Spam", bo przeoczyłem ich zbyt wiele.
4) Biorę udział w ankiecie na Księdze Baśni, więc jeśli moje opowiadanie się Wam podoba, głosujcie. ;) http://sonda.hanzo.pl/sondy,272821,BqIq.html
5) W "Izba Pamięci" pojawiła się punktacja.

Pozdrawiam!