Wstęp

Nie nazwę tego prologiem, bo wcale nim nie jest. ;) Nie musicie tego czytać, to po prostu wprowadzenie.

Horacy Slughorn spogląda na listę z nazwiskami pierwszorocznych. Mam wrażenie, że odczytanie odpowiedniego słowa zajmuje mu całą wieczność. I kiedy wreszcie oznajmia, kto taki zostanie za chwilę przydzielony, mam ochotę wieczność przedłużyć.

- Waymare, Robin.

Na sali zapada głucha cisza. Ta sama, która potęgowała strach Narcyzy Black, Viktora Dołohowa czy ciemnowłosej poprzedniczki. Obecnie opanowuje każdy milimetr mojego ciała, od stóp do głów, wprawiając w niemożliwe osłupienie.

Opiekun przywołuje na twarz tajemniczy uśmiech, gestem ręki zaprasza mnie do siebie. Przełykam ślinę, prostuję się i zasiadam na wysokim krześle. Wszyscy uważnie mnie obserwują; inni pierwszoklasiści, siódmoklasiści i nauczyciele. Wzrokiem odszukuję siostry, obecnie wpatrującej się we mnie z dziwnym grymasem.

Obdarta Tiara Przydziału zabiera głos. Ochrypły, nieprzyjemny dla ucha, nieco przerażający. 

- Waymare, Waymare... Tylu was tu było. Doskonale pamiętam Nancy, uroczą Gryfonkę - och, tylko nie Gryffindor. Jeśli będę musiał wysłuchiwać jaki to ja jestem głupi, zupełnie jak wspomniana siostra, chyba się zabiję. Nie mogę zawieść ojca, wuja... - Był też Marcus, może i Rock... Większość poszła do Slytherinu, tak, bije od was ambicja i spryt. Ale ty... Inteligencja i duża wyobraźnia. Na wszystko patrzysz inaczej, nieszablonowo, nieszablonowo - pomrukuje. Ponownie zapada frustrująca cisza. I znowu przerywa ją głos Tiary. - Będziesz się tam dobrze czuł. RAVENCLAW! - Krukoni zaczynają klaskać. Ja sam nie mogę uwierzyć w to co się właśnie wydarzyło. Miałem nadzieję, że będę w domu z rodzeństwem, z kimś bliskim... Tymczasem zmierzam do stołu nieznajomych ludzi. Jak ja się z nimi dogadam? Zresztą, ja bystry? Ja z wyobraźnią? Nie ma mowy! 

Mimo strachu i lekkiego smutku, przywołuję na twarz szeroki uśmiech. Po chwili zajmuję miejsce obok jakiegoś rosłego chłopaka, prawdopodobnie ostatniego rocznika. Matko, dlaczego  to nie może być SLYTHERIN? Lucjusz nie miał problemów z dostaniem się do Domu Węża...

Natłok myśli nie pozwala mi normalnie funkcjonować. Twarze ludzi zlewają się w jedną i niewyraźną, dezorientującą. Czuję się fatalnie. Ojciec zawsze powtarza, że Slytherin to dom przyszłości. Czuję się tak źle, że ignoruję przywitanie Edoriusa Nott'a, jednego z moich pseudokolegów. 

Wiem tylko jedno. Właśnie teraz zadecydowano o moim marnym losie. Ceremonia Przydziału to z pozoru niewinny eksperyment, wydarzenie, na którym rozdziela się uczniów. W rzeczywistości wyznacza drogę życia, ciężką lub usłaną różami. 

~~~~~~~~~~

Siemanko! Może porywam się na głęboką wodę, może trochę przesadzam, ale... zapraszam do czytania. Akcja opowiadania rozgrywa się w czasach największego rozkwitu Śmierciożerców, nauki Lucjusza Malfoy'a i pięknej, zadbanej Bellatrix Lestrange. Trochę czystokrwistej tradycji i brutalniejszych scen - wszystkiego po trochu!